خدایا مرا از این فاجعه ی پلید مصلحت پرستی که چون همه گیر شده است ، وقاحتش از یاد رفته و بیماریی شده است از فرط عمومیتش ، هر که از آن سالم مانده بیمار می نماید، مصون دار تا به رعایت مصلحت ، حقیقت را ذبح شرعی نکنم!”و باز شنیدم که می گفت :
“خدایا ! خود خواهی را چنان در من بکش که خودخواهی دیگران را احساس نکنم و از آن در رنج نباشم .
خدایا ! مرا به ابتذالآرامش و خوشبختی مکشان، اضطراب های بزرگ، غم های ارجمند و حیرت های عظیم را به روحمعطا کن؛ لذت ها را به بندگان حقیرت بخش و درد های عزیز بر جانم ریز .
خدایا ! مگذار که آزادی ام، اسیر پسند عوام گردد…که آنچه را حق می دانم بخاطر اینکه بد میدانند کتمان کنم .
خدایا ! به من توفیق تلاش در شکست…صبر در نومیدی…رفتنبی همراه…جهاد بی سلاح…کار بی پاداش…فداکاری در سکوت…دین بی دنیا…عظمت بینام… خدمت بی نان…تنهایی در انبوه جمعیت…ودوست داشتن بی آنکه دوست بداند…روزی کن.”