سابقه طولانی راه‌آهن در ایران و حتی تاکید همیشگی مسئولان بر لزوم گسترش ایستگاه‌های قطار در کشور نیز باعث نشده ایران تحت پوشش سراسری خطوط ریلی قرار گیرد. علیرغم اتصال بیش از 70 شهر ایران از طریق راه آهن به یکدیگر و با وجود برپایی 11 هزار کیلومتر از خطوط ریلی در نقاط مختلف کشور همچنان مناطق بسیاری از مناطق ایران از چشم‌انداز ورود قطار به نزدیکی شهر زندگی‌شان محروم هستند.

استان‌های تهران، سمنان، خراسان رضوی، البرز، قزوین، زنجان، آذربایجان شرقی، اصفهان، یزد، کرمان، هرمزگان، مازندران، گرگان، فارس، قم، مرکزی، لرستان، خوزستان و سیستان و بلوچستان 20 استانی هستند که هر یک با سابقه و پوششی متفاوت در زمره استان‌های صاحب راه آهن به حساب می‌آیند.

در این میان تهران با بیشترین کاربرد در این حوزه پرترددترین شهر ریلی کشور است که بسیاری از توابع آن نیز در حوزه خطوط ریلی خود را جای داده‌اند. بعضی از استان‌ها مانند فارس نیز از سابقه و قدمت کمتری در این حوزه برخوردار هستند.

اتصال مشهد به تهران و سپس تهران به خرمشهر، از سوی دیگر اتصال جلفا به پایتخت و تهران به زاهدان نشان می‌دهد خطوط ریلی به شکلی ضربدری در ایران احداث شده و در حال حاضر منتهی‌الیه شمال غرب را به جنوب شرق و شمال شرق را به جنوب غرب متصل کرده است؛ هر چند در این بین استان‌های بسیاری نیز هستند که در این پوشش سراسری راه آهن نقشی نداشته‌اند.

آذربایجان غربی، اردبیل، ایلام، بوشهر، چهار محال و بختیاری، خراسان جنوبی، ‌خراسان شمالی، کردستان، کرمانشاه ، گیلان و همدان 11 استانی هستند که هنوز خطوط ریلی به آن‌ها نرسیده است؛ هر چند اتصال بسیاری از شهرهای این استان‌ها در دستور کار بوده و شرکت ساخت و توسعه زیربناهای حمل و نقل کشور بسیاری از آن‌ها را که در مرحله ساخت یا مطالعه دارد اما هنوز تا رسیدن به پوشش سراسری، راه بسیاری باقی است.

با توجه به کم هزینه بودن حمل و نقل ریلی نسبت به دیگر حوزه‌ها و البته تاکیدات مسئولان اجرایی کشور بر لزوم اتصال راه آهن ایران به همسایگان غربی، شرقی و شمالی به نظر می‌رسد برای رساندن این 11 استان باقیمانده به جمع دیگر مناطق باید برنامه‌ریزی دقیق و البته همراه با اعتبارات لازم صورت گیرد تا در افق 1404 راه آهن ایران حداقل در حوزه داخل کشور دسترسی کامل را ایجاد کرده باشد و به هدف وجود 25 هزار کیلومتر خط آهن برسد.